Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Εκλεκτοί Προσκεκλημένοι,
κυρίες και κύριοι,
Αδελφοί Πρόσκοποι,
Σήμερα, ολοκληρώνεται τουλάχιστον για εμένα ένας μεγάλος κύκλος της προσκοπικής μου ζωής. Μετά από όμορφες κακουχίες, πολύ γέλιο με τους αδελφούς, μετά από απρόσμενα συμβάντα και ώρες έξω στη φύση τα χρόνια ως λυκόπουλο, πρόσκοπος και στην συνέχεια ως ανιχνευτής πέρασαν. Χρόνια που όποιος δεν τα έζησε δεν μπορεί να τα λησμονήσει, δεν μπορεί καταλάβει πόσα μπορούν να του προσφέρουν.
Από την δική μου πλευρά το να είσαι πρόσκοπος σημαίνει να είσαι ενεργός όπως και έπραξα, σημαίνει να είσαι έτοιμος να βοηθήσεις τον άλλο όταν έχει ανάγκη, σημαίνει να ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια για να ανακαλύψεις ότι στην ουσία δεν υπάρχουν όρια που να μην μπορείς να τα ξεπεράσεις.
Στα τόσα χρόνια που φορώ το μαντήλι στο λαιμό ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το βγάλω, πάντα το ίδιο συναίσθημα της περηφάνειας έρχεται και κουρνιάζει στο μυαλό μου. Φορώντας το μαντήλι έχω περπατήσει ώρες, έχω διψάσει, έχω πεινάσει, έχω κουραστεί, έχω ιδρώσει, έχω κοιμηθεί, έχω ταξιδέψει αλλά πάντα αυτό στην θέση του να μου θυμίζει πως ο προσκοπισμός όταν σε καταλαμβάνει σε πλημμυρίζει ολόκληρο από συναισθήματα.
Ο προσκοπισμός τουλάχιστον για εμένα είναι όλες οι γνωριμίες και οι φιλίες που έχω κάνει στο προσκοπικό μου κύκλο και τα συναισθήματα που προσφέρουν ανακατεμένες με τις εμπειρίες, τις γνώσεις, το γέλιο, την χαρά και τις ικανότητες που απόκτησα μέσα από όλα αυτά τα χρόνια ως πρόσκοπος.
Θέλω να κλείσω με τα λόγια του ιδρυτή του προσκοπισμού Λόρδου Μπένετ Πάουελ που πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και προσπαθώ να ακολουθώ:
“Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο τότε άλλαξε τον εαυτό σου πρώτα”.
Όλοι μας πρέπει να αλλάζουμε, να εξελισσόμαστε προς το καλύτερο, ποιος όμως καλύτερος τρόπος να εξελιχθεί από το να είσαι πρόσκοπος.
Ευχαριστώ,
Κυριάκος Τρισόκκας
Πρόσκοπος Δημοκρατίας